COCKER SPANIEL ANGIELSKI

Cocker spaniel angielski to niewielki pies o myśliwskim pochodzeniu, obecnie najczęściej wykorzystywany jako towarzysz rodziny. Pokryty długą sierścią, o pięknych oczach i zwisających uszach. Bystry, ruchliwy, aktywny

Charakter
Cocker spaniel angielski to pies o łagodnym usposobieniu, uczuciowy i przyjaźnie nastawiony do otoczenia, ale o sporym temperamencie.
Przedstawiciel tej rasy mocno przywiązuje się do właściciela i źle znosi samotność. Bez problemu spędzi sam kilka godzin dziennie, jeśli go tego nauczymy, ale nie powinien być izolowany od rodziny czy trzymany w kojcu. Cockery dość łatwo przystosowują się do nowych warunków, dlatego dobrze wychowany pies nie przysporzy nam problemów podczas wakacyjnych wyjazdów.

Pies tej rasy jest cierpliwy, wesoły i niezmordowany w zabawie. Lepiej dogada się ze starszymi dziećmi, młodsze pociechy trzeba nauczyć odpowiedniego obchodzenia się z nim. Jako zwierzak czujny, ciekawski i spostrzegawczy sprawdzi się w roli stróża, ale nie należy oczekiwać od niego reakcji obronnych. Na ogół dobrze dogaduje się z psami i lubi życie w stadzie. Zaakceptuje też inne zwierzęta domowe.
Choć jest aktywny, ruchliwy i energiczny, może mieszkać w mieście, ale tylko jeśli zapewni się mu odpowiednio dużo spacerów i jakieś zajęcie. Buszowanie w zaroślach należy do jego ulubionych czynności, wykazuje też zamiłowanie do pływania i nurkowania. Wiele psów odznacza się dość silnym instynktem myśliwskim, o czym należy pamiętać, puszczając je luzem.

Cocker spaniel angielski to pies wszechstronny użytkowo. Początkowo wykorzystywano go do wypłaszania ptaków w polu. Z czasem zaczęto wymagać od niego także aportowania zestrzelonego ptactwa z lądu i z wody, a nawet tropienia rannej grubej zwierzyny. Psy tej rasy podlegają próbom pracy, co oznacza, że do uzyskania tytułu międzynarodowego championa piękności (C.I.B.) wymagany jest dyplom z konkursów myśliwskich organizowanych przez Polski Związek Łowiecki.
Cocker spaniele angielskie nadają się do uprawiania niektórych psich sportów – doskonale radzą sobie w agility, można też z nimi ćwiczyć flyball, obedience albo taniec z psem.

Cocker spaniel angielski dość łatwo się uczy. Dąży do przypodobania się właścicielowi, ale potrafi też być uparty i samodzielny, dlatego nie oczekujmy od niego bezwzględnego posłuszeństwa w każdej sytuacji. To pies skory do współpracy, jeśli nauka sprawia mu przyjemność i jest dla niego wyzwaniem. Cockery są dość łakome, ulubiony smakołyk będzie więc dla nich dodatkową motywacją.

Psa tej rasy należy traktować stanowczo, ale nigdy ostro.  Od szczeniaka trzeba je konsekwentnie wychowywać i nie pozwalać im na wszystko. Pozostawione same sobie mogą niszczyć rzeczy i uprzykrzać życie sąsiadom, a zbytnie pobłażanie sprawi, że przestaną być posłuszne. Maluchy muszą mieć kontakt z pobratymcami, różnymi ludźmi i nowymi sytuacjami. Przydadzą się też zajęcia w psim przedszkolu.

Cocker spaniel angielski nadaje się dla osób energicznych i konsekwentnych. 
Przedstawiciele tej rasy najlepiej sprawdzą się w aktywnych rodzinach, ale potrafią także dostosować się do spokojniejszego trybu życia.

Cocker spaniel angielski jest psem odpornym i wytrzymałym. Dobrze znosi zarówno wysokie, jak i niskie temperatury. Starsze zwierzaki warto jednak chronić przed upałem i latem ograniczyć spacery w pełnym słońcu.
Cockery mają skłonności do schorzeń oczu, takich jak katarakta, postępujący zanik siatkówki (PRA) . Ponieważ lubią węszyć w trawie i zaroślach, łatwo dochodzi u nich do zapalenia spojówek.

Długie, wiszące uszy są podatne na infekcje – trzeba systematycznie usuwać włosy golić nasadę ucha od środka aby zapewnić stałą wentylację , wietrzone ucho to zdrowe ucho. Niekiedy przytrafiają się alergie pokarmowe i kontaktowe, a w starszym wieku kłopoty z sercem, nerkami i nowotwory. Sporadycznie zdarza się dysplazja stawów biodrowych.

Żywienie
Cockery miewają doskonały apetyt, a przez to skłonności do tycia, dlatego trzeba kontrolować ilość podawanego pożywienia. Można stosować gotowe karmy renomowanych firm przeznaczone dla psów średnich ras. Dieta dorosłego psa nie powinna być zbyt wysokobiałkowa, ponieważ może to prowadzić do problemów ze skórą. Psy pracujące w okresie intensywnych treningów mogą dostawać karmy wysokoenergetyczne.
Jeśli sami gotujemy pupilowi, posiłki musimy uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi.  Dzienną porcję najlepiej podzielić na dwa posiłki.
Pielęgnacja
Cocker spaniel angielski gubi niewielkie ilości sierści przez cały rok.  Włosy są miękkie i dość łatwo można je sprzątnąć.
Psa tej rasy należy wyczesywać kilka razy tygodniu (idealnie było by robić to codziennie) szczotką pudlówką i metalowym grzebieniem z obrotowymi zębami. Szczególną uwagę zwracamy na pachwiny, pachy i uszy, bo tam najczęściej tworzą się kołtuny. Gdy do tego dojdzie, delikatnie rozdzielamy je palcami i wyczesujemy (można zastosować płyn do rozczesywania).
Do usuwania podszerstka i martwego włosa okrywowego najlepiej służy  trymer typu coat king. Po spacerze za miastem usuwamy z sierści patyki, rzepy i nasiona.
Cocker spanielowi wyskubuje się martwe włosy na grzbiecie i głowie (kształt koryguje się nożyczkami degażówkami), a także strzyże maszynką sierść na uszach do połowy ich długości (z obu stron) i wewnątrz małżowiny. Za pomocą maszynki przycinamy też sierść na szyi (do wysokości mostka) i pod ogonem. Chorągiewkę na ogonie od spodu wyrównuje się nożyczkami. Wycinamy sierść między opuszkami, nadając łapom okrągły, koci kształt. Systematycznie przycinamy pazury, jeśli pies sam ich nie ściera, i usuwamy kamień nazębny.
Cockera kąpiemy w miarę potrzeby w szamponie dla psów długowłosych – można zastosować kosmetyki uwydatniające dane umaszczenie. Warto też na kilka minut nałożyć odpowiednią odżywkę. Po opłukaniu psa włosy wyciskamy ręcznikiem, a następnie suszymy suszarką ustawioną na średnią temperaturę.
Jeśli pupil na co dzień jest prawidłowo żywiony i pielęgnowany, nie wymaga pracochłonnego przygotowania do wystawy. W zależności od szybkości odrastania sierści należy ją przystrzyc w wymienionych wcześniej miejscach na kilka dni lub dzień przed pokazem. Psa kąpiemy dzień wcześniej i dokładnie suszymy, rozczesując włosy zgodnie z kierunkiem ich wzrostu. Prezentujemy go na ringówce dopasowanej do umaszczenia.
Akcesoria
Anglika wyprowadzamy na zwykłej smyczy (skórzanej lub z taśmy) i w dobrze dopasowanej obroży. Należy zwrócić uwagę na materiał, z którego jest wykonana, ponieważ sztucznie barwiona skóra lub filc pod wpływem wilgoci mogą trwale zabarwić jasną sierść na szyi. Dla szczeniaków nie poleca się smyczy automatycznych, bo mogą wyrobić u psa uciążliwy dla opiekuna nawyk ciągnięcia. W fazie wzrostu lepiej też nie stosować szelek.

Spanielom najlepiej podawać jedzenie w wąskich i wysokich miskach, by nie brudziły sobie uszu. Niektórzy właściciele zakładają im na głowę specjalne rękawy, które zabezpieczają długie uszy podczas jedzenia.
Cockery chętnie bawią się piłkami, gumowymi i pluszowymi maskotkami czy też bawełnianymi sznurami. Nie przeciągajmy się jednak z nimi przedmiotami w czasie wymiany zębów, bo prowadzi to do deformacji zgryzu. Warto przyzwyczaić zwierzaka do klatki transportowej.
Historia
Od stuleci niewielkie psy o pofalowanej sierści towarzyszyły sokolnikom. Podczas polowania miały znaleźć ptaki i wystawić je tak, aby myśliwy mógł się do nich zbliżyć i zarzucić na nie sieć.
Już w starożytnej Kartaginie (IV w. p.n.e.) żyły czworonogi, które przypominały wyglądem dzisiejsze spaniele. Ksenofont – grecki historyk i filozof, uczeń Sokratesa – opisywał psy z pofalowaną sierścią, które zastygały w bezruchu, gdy zwietrzyły ptaki. Do dziś zachowała się rzeźba z czasów Filipa II – ojca Aleksandra Wielkiego – przedstawiająca takiego zwierzaka.

Według niektórych badaczy spaniele mogą pochodzić z Hiszpanii. W VII i VIII w. n.e. występowały tam czworonogi z dłuższym włosem i zwisającymi uszami, które dotarły na Półwysep Iberyjski w okresie wypraw krzyżowych, a stamtąd trafiły do Francji i Anglii. Francuskie słowo „espanir” – używane w odniesieniu do spanieli – znaczy „przykucnąć” lub „kłaść się” i trafnie oddaje sposób pracy tych psów.
Na wzmianki o czworonogach używanych do polowań z sokołami natrafiamy w dziele „Lex Bajuvariorum” powstałym na początku VIII w., a także w zbiorze praw z 948 r. ustanowionych przez walijskiego księcia Howella Dda.
Pod koniec XVI w. spaniele zyskały dużą popularność na Wyspach Brytyjskich. Postanowiono podzielić je na psy używane do polowań w wodzie i do pracy na lądzie. Dodatkowo ze spanieli lądowych wydzielono większe czworonogi, które nazywano springer lub starter spanielami i wykorzystywano do polowań z sokołami, oraz mniejsze – zwane sitting spanielami (od nich prawdopodobnie pochodzi cocker spaniel), które używano do polowań z sieciami.
Po wynalezieniu w XVII w. broni palnej zmieniła się nieco rola psów – wymagano od nich nie tylko wypłaszania ptactwa, ale również aportowania zestrzelonej zdobyczy.
Na przełomie XIX i XX w. wyodrębniło się wiele odmian spanieli, m.in. sussex spaniel czy clumber spaniel. Cocker spaniel angielski powstał dzięki selekcji i niewielkiej domieszce odmiany karłowatej. Nazwa rasy wywodzi się od angielskich słów woodcock (bekas, słonka) lub cock (kogut) i nawiązuje do rodzaju ptactwa, na które najczęściej polowały te zwierzaki.
Współczesna historia tych psów rozpoczęła się w 1879 r. W wyniku połączenia psa Franka i suczki Betty urodził się czarny cocker Obo uważany za protoplastę rasy. Pies należał do Jamesa Farrowa, który od jego imienia nazwał później swoją hodowlę. Bardzo znanym cockerem był Ted Obo występujący prawie we wszystkich rodowodach cocker spanieli angielskich.
Klub rasy powstał w 1902 r., opracowano też wtedy wzorzec, który z niewielkimi zmianami obowiązuje do dzisiaj. W 1946 r. rasę uznał American Kennel Club. W 1993 r. na kongresie cocker spaniela w Notthingham oficjalnie uznano maść sobolową.

Cocker spaniel angielski w Polsce
Początek udokumentowanej hodowli cocker spanieli angielskich w Polsce przypada na lata 20. XX w. W okresie międzywojennym działało u nas kilka hodowli – najważniejsze z nich to Lwa księżnej Izabelli Radziwiłłowej, Royal inżyniera Zbigniewa Biernackiego i Abenis Anny Benisławskiej – te ostatnie pod koniec lat 30. XX w. połączyły swe siły pod nazwą Royal-Abenis. Po II wojnie światowej podstawą hodowli cockerów stały się psy z hodowli Royal-Abenis – Lady Lettice, Mondaine i Little Tumry.
W 1950 r. przyjechał z Anglii biało-czekoladowy podpalany Colinwood Gay Soldier, który był prezentem dla Związku Kynologicznego w Polsce. W 1958 r. pojawiły się dwie suki z Niemiec – Kathleen v.d. Stromhuette i Bara v. Rennstieg.
Wzorzec
Cocker spaniel angielski – grupa VIII FCI, sekcja 2, nr wzorca 5
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Wielkość: wysokość w kłębie psów 39-41 cm, suk 38-39 cm
Szata: jedwabista, gładka, przylegająca, nie może być szorstka, falista ani skręcona; sierść krótka na głowie, niezbyt długa na grzbiecie; na klatce piersiowej obfita kryza, pióro na przednich kończynach i na tylnych powyżej stawu skokowego
Maść: różnorodna; u psów jednokolorowych dopuszczalna jest niewielka biała plamka na piersi
Dojrzałość: 1,5-2 lata
Długość życia: 12-14 lat
Odporność na warunki atmosferyczne: duża